Εδώ και περίπου τρία
χρόνια τα πράγματα στην Ελλάδα όπως την ξέραμε, αλλάζουν καθημερινά και με
δραματικό ρυθμό(προς το χειρότερο πάντα…) Όσα θεωρούσαμε δεδομένα σε περασμένες
χρονικές περιόδους μοιάζουν απλά να είναι οι πρώτες σελίδες σ’ ένα βιβλίο που δεν
ξέρουμε το τέλος και που το happy
end
φαίνεται να είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Απολύσεις, ανεργία, φτώχεια,
λιτότητα, αυτοκτονίες, εκταμίευση 1ης,2ης,3ης δόσης αποτελούν λέξεις που έχουν χαραχτεί
βαθιά στο μυαλό και την καρδιά του Έλληνα πολίτη(ευτυχώς φρόντισαν τα
Μ.Μ.Ε γι’ αυτό το σκοπό) και εμείς απλά
επιλέγουμε να κλείνουμε σφιχτά αυτιά και μάτια. Άνθρωποι γύρω μας καταλήγουν
καθημερινά στο δρόμο, στην καλύτερη περίπτωση, ενώ άλλοι γίνονται αυτόχειρες
στο όνομα της οικονομικής κρίσης και οι υπόλοιποι απλά παρακολουθούμε
αποσβολωμένοι τα γεγονότα. Εδώ και μερικές ώρες αποφασίστηκε το λουκέτο στην
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ(τη γνωστή σε όλους μας ΕΡΤ). Απολογισμός;; Γύρω
στα 2.700 άτομα που προστίθενται στο μακρύ κατάλογο της λίστας της ανεργίας(λες
και δεν έφτανε το ήδη βαρύ ποσοστό του 26,8 % σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ
για το μήνα Μάρτιο, ενώ από άλλες πηγές αναφέρεται ότι το ποσοστό ανεργίας για το πρώτο τρίμηνο του
2013 άγγιξε το 27,4 %). Ελαστικές σχέσεις εργασίας, μισθός για τους τυχερούς
γύρω στα 500 ευρώ το μήνα, ενώ αν είσαι νέος, κάτω των 25 ετών και χωρίς
προϋπηρεσία θα πρέπει να αρκείσαι που δουλεύεις γιατί ο μισθός ούτε που
φαίνεται….
Και από όλα τα παραπάνω
προκύπτει το εξής ερώτημα. Πότε ακριβώς γίναμε τόσο μαλθακοί σαν λαός; Πότε
γίναμε τόσο φοβισμένος λαός; Κανείς δε θυμάται την ένδοξη ελληνική ιστορία;;;
Οι πρόγονοι μας πέρασαν πολέμους, πείνες, κακουχίες, εσωτερικές αναταραχές,
οικονομικές κρίσεις και παρόλα αυτά δε νομίζω ότι φοβήθηκαν να σηκώσουν τα
μανίκια και το ανάστημα και να παλέψουν για τα ιδανικά τους, τις αξίες τους, για
την πατρίδα τους, για όσα δικαιούνται… Ή μήπως τότε δεν υπήρχαν καναπέδες; Καλά
με τι μας ψεκάζουν σήμερα και δεν αντιδράμε; Τι άλλο περιμένουμε πια να συμβεί
σε αυτή τη χώρα για να ξεσηκωθούμε και να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν;
Δε γίνεται πια άνθρωποι
να αυτοκτονούν επειδή δεν έχουν να φάνε, δε γίνεται τα συσσίτια να σφύζουν από
κόσμο που δεν έχει τα προς το ζειν, δε γίνεται οι επιχειρήσεις να κλείνουν η
μια μετά την άλλη, δε γίνεται οι νέοι επιστήμονες να φεύγουν στο εξωτερικό και
τα πιο λαμπρά μυαλά να δουλεύουν για χώρες όπου αν μη τι άλλο αναγνωρίζεται η
αξία τους, δε γίνεται να σκεφτόμαστε αν θα κάνουμε οικογένειες, δε γίνεται να
πούμε αύριο-μεθαύριο στα παιδιά μας ότι δεν πολεμήσαμε για το δικό τους
καλύτερο αύριο…
Αλίκη Κατσά
Κοινωνιολόγος
