Η συγγραφέας Ναόμι Κλάιν σε αποκλειστική της συνέντευξη στη δημοσιογράφο Lynn Edmonds,
αναφέρεται στο πώς τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τα ισχυρά κράτη
χρησιμοποιούν...τα σοκ όπως οι φυσικές καταστροφές, τα οικονομικά προβλήματα και οι
πολιτικές αναταραχές ως ευκαιρία να αναδιαρθρώσουν την οικονομία
ευάλωτων χωρών.
Για
τη συγγραφέα, η Ελλάδα είναι κλασικό παράδειγμα του δόγματος του Σοκ "Είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις τα ίδια κόλπα και τις ίδιες
τακτικές να χρησιμοποιούνται τόσο βίαια. Και υπήρχε τεράστια αντίδραση
στην Ελλάδα. Είναι ιδιαίτερα οδυνηρό να βλέπεις τη βίαιη καταστολή των
κοινωνικών κινημάτων που αντιστέκονταν στη λιτότητα", αναφέρει και
τονίζει, ότι "αυτό συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό"
Η
ίδια στέκεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις διαδικασίες εκμετάλλευσης
του φυσικού αερίου στο Αιγαίο, εκτιμώντας ότι θα επηρεάσει επίσης την
Κύπρο. "Αυτό είναι ένα άλλο επίπεδο χρήσης της λιτότητας και του χρέους
να πιέσουν τις χώρες να πουλήσουν σε εξευτελιστικές τιμές τα δικαιώματά
τους στην εξόρυξη κοιτασμάτων".
"Αυτό
όμως που βρίσκω τόσο ένοχο και τόσο βαθιά ανήθικο είναι ότι η άνοδος
του φασισμού σε αυτό το πλαίσιο είναι εντελώς προβλέψιμη" λέει ακόμα και
προσθέτει, ότι αυτό υποτίθεται πως είναι το δίδαγμα του Β΄ Παγκοσμίου
Πολέμου. "Αν επιβάλεις τιμωρητικές και ταπεινωτικές κυρώσεις σε μια χώρα
δημιουργείται το κατάλληλο υπέδαφος για το φασισμό". Αυτό, συνεχίζει,
είναι εκείνο για το οποίο ο Κέυνς προειδοποίησε όταν έγραφε το βιβλίο
"Οι Οικονομικές Συνέπειες της Ειρήνης" σχετικά με τη Συνθήκη των
Βερσαλιών. "Για μένα είναι απίστευτο το ότι συνεχίζουμε να επιτρέπουμε
στην ιστορία να επαναλαμβάνεται κατ' αυτό τον τρόπο".
Αναφορικά
με τη γνωστή δήλωση του Θ. Πάγκαλου "όλοι μαζί τα φάγαμε" και στο
ερώτημα "πως ο τρόπος με τον οποίο δημιουργήθηκε η κρίση επηρεάζει τον
τρόπο επίλυσής της" απαντά ότι: "αν αποδέχεστε την παραδοχή ότι όλοι
συνέβαλαν εξίσου στη δημιουργία αυτής της κρίσης τότε έχετε δημιουργήσει
το πλαίσιο εντός του οποίου είναι αποδεκτή η συλλογική τιμωρία. Αυτό
είναι το νόημα αυτής της πλασματικής ισοδυναμίας".
Όπως
υπογραμμίζει υπάρχει μια συντονισμένη προσπάθεια να δημιουργηθεί μια
πλασματική ισοδυναμία μεταξύ ενός ατόμου που χρωστά χρήματα σε κάρτες
και δάνεια και των τραπεζών που κυνηγάνε μεγάλες και επικίνδυνες
αποδόσεις για τις επενδύσεις τους. "Είναι μια εξοργιστική σύγκριση".
