Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014/Ώρα:09.30
Η «μεσοποίηση» της πολιτικής ζωής (η εντατική και επαναλαμβανόμενη
χρήση των μέσων από την πολιτική τάξη) συνδέεται με την μετατροπή του
πολιτικού πλαισίου των σύγχρονων κοινωνιών που τοποθετούν τη σχέση μεταξύ μέσων και εξουσίας στο
κέντρο της σχετικής προβληματικής.
Η συλλογική μνήμη είναι γεμάτη αναπαραστάσεις με όλο και πιο κωδικοποιημένο περιεχόμενο (όπως οι διάφορες μυθικές αφηγήσεις που διοχετεύονται από τα media και που αντικατοπτρίζουν τη συμβολική οριζοντιότητα –transversalité- της σύγχρονης κοινωνίας).
Η σχέση ανάμεσα στα μέσα και στην πολιτική ζωή
είναι επομένως ένας βασικός παράγοντας κατανόησης των διακυβευμάτων που
συνδέονται με τις διάφορες εξουσίες, ιδανικό πεδίο προσέγγισης της
σύγχρονης πολιτικής.Η συλλογική μνήμη είναι γεμάτη αναπαραστάσεις με όλο και πιο κωδικοποιημένο περιεχόμενο (όπως οι διάφορες μυθικές αφηγήσεις που διοχετεύονται από τα media και που αντικατοπτρίζουν τη συμβολική οριζοντιότητα –transversalité- της σύγχρονης κοινωνίας).
Ένα βασικό χαρακτηριστικό των σύγχρονων πολιτικών είναι το ότι
υιοθετούν ένα «δραματικό εγώ» μέσω ενός προτεινομένου θεάματος (που
φτάνει μέχρι και τις ψυχαγωγικές εκπομπές) ενώ οι «ειδικοί» της σχετικής
σκηνοθεσίας είναι οι διάφοροι επικοινωνιολόγοι (δημοσιογράφοι μεταξύ
άλλων). Έτσι οι «ρήτορες» που χαρακτήριζαν τον πολιτικό λόγο, έχουν
αντικατασταθεί από τεχνικούς που προτείνουν απλοποιημένους και αυστηρά
κωδικοποιημένους λόγους ενώ η προεκλογική καμπάνια παρουσιάζεται ως
βασικό σημείο της δόμησης της πολιτικής πραγματικότητας και αφορά
ουσιαστικά στην επιβολή συμβόλων, εικόνων και τυποποιημένων φράσεων που
δομούν τη σύγχρονη πολιτική μυθολογία. Αυτή η μετάβαση (που συνεπάγεται
και την υποβίβαση της ποιότητας της πληροφόρησης των πολιτών) συνυπάρχει
με ένα εξίσου σημαντικό χαρακτηριστικό: την άμεση χρήση της πολιτικής
ως διοικητικής διεκπεραίωσης των απαιτήσεων της οικονομικής εξουσίας
(κάτι που βρίσκεται και στο επίκεντρο της «παγκοσμιοποίησης»).
Κάθε κοινωνική ομάδα μπορεί να θεωρηθεί ως μια δέσμη σχέσεων εξουσίας
που προσανατολίζουν το γίγνεσθαι της. Όμως η εξουσία συνδέεται στενά με
το θάνατο: την εξουσία του θανάτου που επιβάλλεται ως αξεπέραστη
ανάγκη, την εξουσία πάνω στο θάνατο (που κρύβει την τρελή ελπίδα να
ξεπεραστεί), την εξουσία μέσω του θανάτου αδιαχώριστη από την άμεση ή
έμμεση χρήση εξουσίας, της εξουσίας που μπορεί να δώσει την ψευδαίσθηση
της αθανασίας. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει κοινωνική οργάνωση χωρίς
εξουσία, ο θάνατος είναι το ύστατο σημείο προς το οποίο αυτή τείνει
(εφόσον δεν υπάρχει εξουσία χωρίς να εμποδίζεται ο αυθορμητισμός της
ύπαρξης). Αν η εξουσία είναι η έκφραση της θανατικής ορμής, η παράβαση
και η αντίσταση συμβολίζουν τη ζωή, τον έρωτα και τη δημιουργία του
«νέου».
Αμφιθέατρο
του Γαλλικού Ινστιτούτου
Σίνα 31
Σίνα 31
